Weirdong Pasahero

Tatlong araw na ang nakalipas nang huling mag-post ang kaibigan kong blogger na si Xander. Tatlong araw din akong naghintay ng post niya. Akala ko naman, kung ano na yung ipopost. Yun pala, sulat para sa dating katipan mangingibig. Isang parte ito ng orihinal na post na isinulat niya:

Let me just tell you straight that lately my feelings is really acting weird. At times I realized, what If I fought for you and that I didn't give up just like that. What If I didn't agree on the idea that we will never be together again. What If I said "No", when you said goodbye to be with someone. What if... I remember the movie "Letters to Juliet", we watched it together and it says... "What" and "If" are two words as non-threatening as words can be. But put them together side-by-side and they have the power to haunt you for the rest of your life: What if? What if? What if?

I admit "What if" is haunting me now. But everytime "what if" starts to disturbed me, I resist and keep away from it. That's the only way I know to keep myself from getting hurt. That's my way of protecting myself from possible pain (again). I am such a looser right?

Pagkatapos kong mabasa ang parte na iyon, umandar na ang automatic na jukebox sa ulo ko. Akalain niyo ba namang may kanta pala si Kate Winslet tungkol dun.



Naging paborito kong kanta ang "What If" noong unang panahon dahil naging busy ako sa pag-aalala tungkol sa mga bagay na, sana, nangyari. Maraming panahong nasayang lang dahil sa pagmumukmok ko sa kwarto habang nakahiga sa kama at umiinom ng pinaghalong Pepsi Blue at Red Horse -- nag-iisip ng ano pa nga ba kundi -- What if? Buti na lang, natauhan din ako. Buti na lang, may naisagot din akong kanta para sa "What If." Ito yun:



"Bless the Broken Road" ng Rascal Flatts. Simple lang naman ang sagot sa mga what if questions. Faith. Pananampalatayang ang lahat ay nangyayari dahil may dahilan. Sabi nga sa kanta, "It's all part of a grander plan that lead me straight to you." Optimism. Pagtingin sa magagandang parte ng buhay kahit sa unang tingin, hindi maganda ang mga nangyayari.

In a way, sulit na rin ang pag-hihintay ko sa post ni Xander. Nakahanap ako ng sound trip, na baka nga maging isang regular na parte na rin ng blog na ito. Kung nababasa mo tong post na to, dude, sana nga, makakawala ka na sa mga what ifs ng buhay mo at makuha mong tingnan ang mga kabiguang nangyari nang may pananalig at pag-asa. Tara na! Tagay na tayo sa Tagaytay!