Weirdong Pasahero

Mapamahiin akong tao. Siguro, dala na rin yon ng pagpapalaki sa akin dito sa Cavite. Siyempre, kahit sa pagbibiyahe, may pamahiin din, at hindi ko alam kung sakto nga ba ang nangyari sa akin kanina dun sa pamahiin. Ang sabi kasi sa akin ng mga tiyahin ko, kapag daw papaalis pa lang at may kamalasan nang nangyari, huwag na lang daw ituloy.

Kanina, papasok na ako sa office. Kailangan kong dumaan sa kantong hinukay ng M_______, at HOLY KAMOTE! Baha na naman siya. Buti na lang, may mga sako na silang nilagay para may malakaran na ang mga taong lalabas ng baranggay namin. Ginalingan ko ang pagtawid sa sako. Parang tight rope act ang galing kong magbalance para lang di malaglag sa putik. Malapit na sana ako sa safe zone -- lugar na walang baha at putik -- nang may dumaang nagma-mountain bike sa tabi ko. Nope, hindi ako nabasa ng mountain bike. Nagdahan-dahan kasi ang manong. Kaya lang, na-out of balance siya, at guess what? Nang itinukod niya ang paa niya sa binahang kalsada, tumalsik ang pagkarami-raming putik sa pantalon ko. Strike one!

Kahit gusto ko nang umuwi para magpalit ng damit, tinuloy ko pa rin ang lakad ko. Gusto ko kasi sanang makarating sa office ng maaga. Lunes kasi. Maganda naman ang nangyari. Pagdating ko sa van station papuntang Alabang, dalawa na lang ang kulang kaya maaga nga akong nakarating ng office.

Strike two! Pagbukas pa lang ng elevator, patay na ang ilaw sa office. Kitang kita naman kasi dahil salamin ang pinto namin. May nasira pala sa circuit ng floor namin. Kami lang sa buong building ang walang kuryente. Asar, di ba? Alas-10 ng umaga nagstart ang power outage. Nireport naman ng tech namin sa administration ng building pero wala daw silang engineer dahil holiday. Nyek! Alam naman nilang may mga tenant silang hindi sumasanto sa kahit anong holiday, wala silang backup na engineer. Hay! Paalis pa lang ng bahay ang engineer. Sinabi nila yon ng mga alas-11, at wala daw silang maipapangakong oras kung kailan dadating. Malaking aksaya ng oras -- kasing laki ng building namin. Ang ending, umuwi na lang ako dahil naisip ko, baka maka-strike three na ako.

Takot ako sa strike three dahil "third time's the charm daw." Mas nakakatako pala ang baseball. "Three strikes and you're out!"

Ayun. Magaling, di ba? Kung ibang tao siguro ako, sasabihin kong sira na ang araw ko. Buti na lang, ako ako. Hindi ko na hinayaang masira ang mood ko. Masyado pang maaga yung alas-2 ng hapon para ma-bad trip.